Sifke van Zwevegem
Een vertelsel over een simpele burger van
Zwevegem dat de ronde doet van heel de streke van de frontieren. Robert Florin
schreef het op in het Picardisch van Tourcoing.
(Raconte tin conte à Batisse, suivi de poèmes en picard - 1981, Rijsel, uitg. F. Planquart, 109 p.)
Vrij vertaald in ons dialect en opgedragen aan de zeldzame Zwevegemnaren met een dikke nek.
(Raconte tin conte à Batisse, suivi de poèmes en picard - 1981, Rijsel, uitg. F. Planquart, 109 p.)
Vrij vertaald in ons dialect en opgedragen aan de zeldzame Zwevegemnaren met een dikke nek.
’k Zaote te
surfen ip ’t Internet oom te zookn achter informaesie over ’t dialect van
Picardië. De Fransmans noomn da ‘patois’, maar Picardies é ’t dialect dan ze
klappn van achter Amiens tot in Rêsel, Doirnik en Terkoenje. En binst da’k azoi
beze ben vol min oige ip dn titel van een vertelleenge. “Sifke van Zwevegem”! Ge
zie fan hier da’k daer ’t fêne moeste van weetn. É wel, ‘k hê d’r den tekst van
gevoondn en k’gae dad hier ne kiër deurevertelln.
’t Wa ’n medamke en ’t hiëtte Trézelle en ‘t hield ’n giëstig kafeetj’oopn ip dn hook van de Place Sébastopol in Terkoenje. De spinders en de wevers kwamn daer hulder nieuws vertelln, roond de veuven van dn achternoene, ae ’t pêl of wa. Ze zeien wat dat er geeng en wat dat er nie’n geeng in de stad, wat danze wistn en wat danze nie’n wistn. En den iën achter dn andern maer zin rezoonse vertelln, die toon ’s andrendaogs de roonde van Terkoenje dee.
Tiesten de skilderêre, die olsan stoond te skeufeln ip zin liëre, kwam t’r zin peentje dreenkn tegaere mee sinne maet Sifke, die taer achter zin wirk arreveerde iër dat ie dn treeng naer Zwevegem pakte. En ezoi deen de vertelsels van an dn toig oik rap de roonde van België.
En ne kiër kwam Achille Berlou binn’n, dat wilt in ’t Vloms zehhen ‘de Loskaert’, want zin iën oige keek naer de Kreupel ae sin ander naer de Kappaert keek… Maer da zjneneerdeg’hem nie, want ie wa oltid welgezind en ie zot vul farsn. Ie zei dat ie ezoi twië skoine weuvn mee ne kiër koste zien.
Achille geeng bij Sifke en zei:
”Weette gij wat dat er nog stoommer é dan ’n ganze? – plus bête qu’une oie in ’t Frans.”
Sifke skartteg’in zin haer en oom dn domekloit nie eut t’hangn zei-t-ie:
”Wag ne kiër, ‘k ben an ’t peizn, maer k’un kome d’r nie ip… Zeg het ne kiër.”
En Berlou zei mee feel plezier:
”C’est toi!”
”Ikke?” zei Sifke, en ie zog t’r nie ol te koontent eut.
”Jao,” zei Berlou, “sept oies!” Allee: zeevn ganzn voir de Vlaomeengn.
En Berlou toigde zeven veengers.
”Potferdikke, Asiel, ‘k benne mee,” zei Sifke, ol lahhen da sin moond gaopte leenk nen oovn.
”Sept oies, c’est toi, dad é ’t zelfste. Dad é ne goen. Wachte, ‘k gae dn oik in Zwevegem vertelln.”
En hij weh naer dn treeng, ol lahhen in zenzelven.
Ie wa noh nie g’hiël in Zwevegem of ie zot ol te Sietje Perangs, ’t kafeetje rechtover de staesie (t’r zin overol kafeetjes rechtover de staesie, en giën kepellekes. En toh zehhen ze van iënen dat ie ol de kepéllekes doe). Maer ’t un zot giën katte te Sietjes. Dat duurdeg’ezoi ’n meneut’ of twinte, en Sifke ae t’r ol drie in zin lêze, maer ol mee ne kiër, de deure gae oopn en wie koomt er binn’n, mee sin dikk’harloeizekeetn ip zinn’n eevn dikken beuk? De notaeries. Die neuj en toon ‘n groite pinte noidig hae oom dn azillucht en ’t stof van zin pepiern deure te spoeln.
”Dah Sifke”, zei de notaeries, die jan en olleman kendege.
”Dah meniër de notaeries”, zei Sifke en ie hefte zin klakk’n bits’ip. Ie droonk ne ferme slok oom genooh kraeize t’hên en ie begoste:
”K hê daer ne skoin’n g’hoird, wije, meniër de notaeries. Moe’k hem ne kiër vertelln?”
”Wé, natuurlik, Sifke”
”Ewel,” zei Sifke; “Maer ’t é in ’t Frans. Keunde gij zehhen wat dat er noh plus bête é dan ’n ganze, plus bête qu’une oie?”
”Euh…,” zei de notaeries. “k Weet ‘t, maer k’un kom’er niet ip.”
”Ewel,” zei Sifke, die hem niemer kosteg’inhootn, “c’est vous!”
’t Wa ’n medamke en ’t hiëtte Trézelle en ‘t hield ’n giëstig kafeetj’oopn ip dn hook van de Place Sébastopol in Terkoenje. De spinders en de wevers kwamn daer hulder nieuws vertelln, roond de veuven van dn achternoene, ae ’t pêl of wa. Ze zeien wat dat er geeng en wat dat er nie’n geeng in de stad, wat danze wistn en wat danze nie’n wistn. En den iën achter dn andern maer zin rezoonse vertelln, die toon ’s andrendaogs de roonde van Terkoenje dee.
Tiesten de skilderêre, die olsan stoond te skeufeln ip zin liëre, kwam t’r zin peentje dreenkn tegaere mee sinne maet Sifke, die taer achter zin wirk arreveerde iër dat ie dn treeng naer Zwevegem pakte. En ezoi deen de vertelsels van an dn toig oik rap de roonde van België.
En ne kiër kwam Achille Berlou binn’n, dat wilt in ’t Vloms zehhen ‘de Loskaert’, want zin iën oige keek naer de Kreupel ae sin ander naer de Kappaert keek… Maer da zjneneerdeg’hem nie, want ie wa oltid welgezind en ie zot vul farsn. Ie zei dat ie ezoi twië skoine weuvn mee ne kiër koste zien.
Achille geeng bij Sifke en zei:
”Weette gij wat dat er nog stoommer é dan ’n ganze? – plus bête qu’une oie in ’t Frans.”
Sifke skartteg’in zin haer en oom dn domekloit nie eut t’hangn zei-t-ie:
”Wag ne kiër, ‘k ben an ’t peizn, maer k’un kome d’r nie ip… Zeg het ne kiër.”
En Berlou zei mee feel plezier:
”C’est toi!”
”Ikke?” zei Sifke, en ie zog t’r nie ol te koontent eut.
”Jao,” zei Berlou, “sept oies!” Allee: zeevn ganzn voir de Vlaomeengn.
En Berlou toigde zeven veengers.
”Potferdikke, Asiel, ‘k benne mee,” zei Sifke, ol lahhen da sin moond gaopte leenk nen oovn.
”Sept oies, c’est toi, dad é ’t zelfste. Dad é ne goen. Wachte, ‘k gae dn oik in Zwevegem vertelln.”
En hij weh naer dn treeng, ol lahhen in zenzelven.
Ie wa noh nie g’hiël in Zwevegem of ie zot ol te Sietje Perangs, ’t kafeetje rechtover de staesie (t’r zin overol kafeetjes rechtover de staesie, en giën kepellekes. En toh zehhen ze van iënen dat ie ol de kepéllekes doe). Maer ’t un zot giën katte te Sietjes. Dat duurdeg’ezoi ’n meneut’ of twinte, en Sifke ae t’r ol drie in zin lêze, maer ol mee ne kiër, de deure gae oopn en wie koomt er binn’n, mee sin dikk’harloeizekeetn ip zinn’n eevn dikken beuk? De notaeries. Die neuj en toon ‘n groite pinte noidig hae oom dn azillucht en ’t stof van zin pepiern deure te spoeln.
”Dah Sifke”, zei de notaeries, die jan en olleman kendege.
”Dah meniër de notaeries”, zei Sifke en ie hefte zin klakk’n bits’ip. Ie droonk ne ferme slok oom genooh kraeize t’hên en ie begoste:
”K hê daer ne skoin’n g’hoird, wije, meniër de notaeries. Moe’k hem ne kiër vertelln?”
”Wé, natuurlik, Sifke”
”Ewel,” zei Sifke; “Maer ’t é in ’t Frans. Keunde gij zehhen wat dat er noh plus bête é dan ’n ganze, plus bête qu’une oie?”
”Euh…,” zei de notaeries. “k Weet ‘t, maer k’un kom’er niet ip.”
”Ewel,” zei Sifke, die hem niemer kosteg’inhootn, “c’est vous!”
